Een Icarusblauwtje (Polyommatus icarus) fotograferen met dauw op de vleugels is al vaker gedaan, ook door mijzelf.
Het prettige is dat het onderwerp blijft zitten omdat het nog te koud is om weg te kunnen vliegen. Al die druppels helpen het beestje ook niet echt. Afhankelijk van de situatie kies ik er voor om uit de hand of met statief te fotograferen. Een tegenlichtfoto levert altijd een donkere vlinder op. Dat kan een interessante foto opleveren maar deze keer besloot ik het anders aan te pakken.
De flitser werd op statief, achter het blauwtje geplaatst. Vanaf een hoge positie werd de achtergrond warm ingeflitst terwijl ik met de zon in de rug naar het vlindertje toe fotografeerde. Mijn lichaam zorgde wel voor enige schaduw op mijn onderwerp en de voorgrond maar er bleef meer dan genoeg licht over om alle details aan de schaduwzijde zichtbaar te maken.
Vanwege de keuze voor een redelijk open diafragma was het niet mogelijk om zowel de poten en de vleugels in de scherptediepte te krijgen. Met een kleiner diafragma vind ik de achtergrond meestal te rommelig worden dus dat zul je me niet snel zien toepassen. En focus-stacking is al helemaal niet iets waar ik me bezig mee wil houden. Vandaar de keuze voor de vleugels en de dauwdruppels.